Paggena:Marechiaro - Gaspare Di Majo.djvu/10

'A Wikisource.
Chesta paggena è stata leggiuta du' vote e mo è fernuta.
10
 


SCENA 4aGennarino e detta


Ann. A me!? A Nannina?! (mordendosi il dito) Ah... ca chesta è l’urdema! (intravedendo la venuta dì Gennarino) Gennarino! Aggi’ ’a fà na botta a doie fucetole!

Genn. (viene sulla punta dei piedi e con gesto puerile le mette le mani sugli occhi) Chi sò?

Ann. (svincolandosi con mal garbo) Lete lè : staie sempe c’ ’a capa a pazzia!

Genn. (interdetto, dolorosamente stupito) Ma...

Ann. E che ma e ma, vuò fa sempe ’o guaglione...

Genn. (timido) Ma io...

Ann. Sì... va buò... tu...

Genn. (con riso maliziosamente bonario) Aggio capito, mè... Staie ammussata pecche l’aggio fatta tarde. Mè, nun fa ’a piccerella. T’assicuro che aggio curruto comm’a che (cingendole la vita) Mè...; birbantè... me vuò bene?

Ann. (con sgarbo come sempre) E vi si se sta, vi.

Genn. Ma insomma che d’è?

Ann. Ched’é?. . . Ched’é? E’ ca a te stongo aspettanno. E’ ca po’ ’o bene ca te voglio, mannaggia ’o core! nun me ne so ghiuta senza dirte niente... é ca chisto é l’ultimo juorno ca sto cca.

Genn. (costernato) Tu! E pecché? pecche?

Ann. No... niente... niente...

Genn. Niente nun pò essere: dì...

Ann. T’aggio ditto niente...

Genn. Nannì, tu m’è pigliato pe na criatura. Guardame. Guardame (forzandola a voltarsi) ch’è succiesso? Di’.

Ann. (con gran dolore) No... no... niente.

Genn. Nannì... e tu me vuò bene?

Ann. (con sospiro) Accussì nun fosse....

Genn. No, si nun me dice ’a verità, è segno ca nun me vuò bene...