Pure tu me credive morta?
Concettina. No, donna Sufia mia, cient’anne ’e salute a chi male e bene ce vò...
D. Sofia. ’O saccio, ’o saccio... Ma che buò? Si viene pe denare, t’ ’o dico ’a mo ca nun tengo manco nu cientesemo.
Concettina. Ma io v’aggio pavata sempe. Io stammatina aveva cunzignà ’e cammise ’e musullina a na signora... So’ ghiuta, e chella benedètta pozza essere nun ce steva. Io nun voglio assaie, che ve credite?...
D. Sofia. E’ m’e purtate ’o ’nteresse ’ncoppa ’e vinte lire?
Concettina. Ma guardate: io vengo pe ve cercà quacche cosa, e vuie vulite ’o ’nteresse d’ 'e vinte lire! Io nun ve l’aggio ’anniato. Dimane matina cunzegno e v’ ’o porto.
D. Sofia. E’ dimane te piglie pure ’e denare, allora. Va bene?
Concettina. ’E ’e criature ca m’aspettano pe mangià?... Io che lle dico?... Donna Sufì, io nun ve cerco assaie... Vuie me prestate doie lire e io dimane v’ ’e porto, aunite c’ ’o ’nteresse ’e l’ata pava.
D. Sofia. E chi m’ ’e dà?...
D. Amalia. Quanno chella nun ’e tene, ch’ha da fa’?
D. Sofia. Vuie vedite!
D. Amalia. Se capisce, bella mia, vuie avite a levà primma ’o viecchio, e po’ mettite ’o nuovo.... A la fine, donna Sufia nun campa ’e rènneta! E si sapisseve chello che se n’e ghiuto p’ ’a malatia...
