Paggena:Povera guagliona!.djvu/17

'A Wikisource.
Chesta paggena nun è stata leggiuta.
15
atto unico

C A Rlo — E che fà ? Quanno s addà cumpinà n affare

nun se guarde si è chiù tarde, o chiù priesto

Ernesto — (M ’o chiamme affare? !) E la stanza non s» può vedere ? Forse ci sono persone dentro?

C’aRLO — Mò Viene a Signora mia. e v a fa vede; sapite, chiste sò affare d”e femmene. io nun me ncarico e sti ccose.

F.rne*to— E la Signora starà molto ad uscire?

Carlo -- \onzignore steve facenno un poco ’e tuletta, ma mo esce.. Ceccia. va dinto. e va a dicere ’a Signora che se spicciasse .

Ctcci.A—Mo ve servo (entra a sinistra).

Ciccio — Eccellenza! e a me vulite niente?

Carlo —Statte fora a sala, si te voglio te chiammo.

Ciccio — Io me metto, cà, vicino a porta assettate, pe sta pronto a tutt ’e chiammate (esegue).

CARLO — Miettete addò vuò tu. (ad Ernesto) Chiste sò duie viecchie serviture ’e famiglia... stanno dint a casa nosta, da mano a mio padre... e perciò se pigliene a cunfidenza.

Ernesto— E questo succede sempre. Quando stanno da molti anni in una casa, diventano essi i padroni.

Carlo—Io nce tengo na pacienza... e n’affezione.. Ma n » #

no visto nascere... stevene ai tempi, quanno a famiglia nosta teneva a carrozza.

Ciccio — (Quanta buscie che sta accucchianno ! Mo npapocchia pure a chisto!)

SCENA V.

Ceccia, Ernestina (da sinistra) e detti.

ECCIA— A Signora mò vene... ve ’a mannato ntrament* a piccerella.

Ernestino — (Veste l’abito che à portato prima con se. e fa capolino dalla porta)

Ernesto — Oh ! che bella bambina ! Veramente bellissima !

Ceccia — Viene, gioia d a nonna, nun ave appaura!

Carlo — (dà uno sguardo feroce a Ceccia, poi dice ad Ernesto) ’A piccerglla. è nata minano a loro, ’e chiamme nonni a tutte e duie sti viecchie. Accussì ll’ ànno mparata. e accussì è rimasto.

Ernesto— È una cosa cosi comune pei bambini.

Carlo (ad Ernestina) Viene... gioia ’e papà!

Ernestina — Ma vuie nun me facite niente?