ALLO RÉ
DELLI VIENTE
Avendo lo Segnore Giulio Cesare
Cortese, dapò d’havere quarche
vota ’nzoperato dalli studij Toscanise, e de chiu funnamiente,
pe pigliarele quarche ricrio, repuoso, e
stennecchiamiento, compuosto no Poemma
Arroico à laude dele vaiasse de Napole, e
dapò d’haveréce co no granne stimmolo, e
sprommiento penzeniato la notte, e lo iuorno
havennolo à gran merzè d’Apollo scoputo
haveva fatto penziero de dedecarelo
à quarcuno che no le fosse scanoscente cómo
à li qualisse, che nó tanto priesto l’haie
norato co li scartaccie tuoie, che quanno
t’affrontano fanno ’nfenta de non te canoscere;
io mo perchè le songo tanto affrettionato
le disse. Vi ca faie ciento arrure (frate
mio) a scervellarete pele gente de sto
munno ca tu porrisse dedecare l’opere toie
à lo Prevete Ianne ca nce pierde la rasa; e
quoppeio pe ionta de lo ruotolo quanto ca
te vide venire ciento rotola scarze, e chi te
cerca no libro da ccà, e chi nnautro da llà,
perchè quanno la casa s’arde scarfammonce
tutte, e come t’aduone nce haverai refuso
le legature, è le coperchie de cueiero, e
chesto è niente affronte à lo ’nfammoramien-
Aato