VIERNO.
E s'é avutato ’o friddo; e mo ce azzecca,
vicino ’o ffuoco, ’o vino cu’ ’e castagne.
Fa nqfte ampresso. ’A tramuntana secca
sperd’ ’e ffronne p’ ’e strate e p’ ’e ccampagne.
É ’o tiempo ca s’appicceno ’e vrasiere;
ca siente ’a voce d’ ’e « ggranate nere...»;
è ’o mese ca s’appenneno ’e mellune
for’ ’e balcune.
E Ammore passa, guarda e s’annasconne
’aret’ ’e llastre Ammore Ile risponne...
Lle dice: «... soglie », cumme m’’o ddiceva
na mana pure a mme, l’anno passato!...
Era sotta Natale, e se senteva
na zampogna sunà p’ ’o vicenato...
Addio, presebbio, addò cumm’’o «pastore»,
pur’io «credette» e ce lassai ’stu corei..
D’ ’o Viscuvato, addio, voce ’e campana
cupa e hintana....
Mo Ammore passa,... chiagne e s’annasconne:
nisciuno ’a ret’ ’e ’llastre lle risponne!
