Paggena:Teatro - Salvatore di Giacomo.djvu/246

'A Wikisource.
Chesta paggena è stata leggiuta du' vote e mo è fernuta.
240
'o mese mariano

(a Don Gaetano) Pe ve fa capace a vuie, maritemo Vicienzo... chisto ’e mo...

Don Gaetano

Aggio capito...

Carmela

’A primma cosa ca mme dicette doppo spusate, dice: «Carmè, tu saie si te voglio bene e si songo ommo ca, nun faccio pe dicere, mme fremmo ncopp’ ’a parola mia. Ora, si vulimmo campà cuiete, si nun mme vuo’ fa ogne mumento allicurdà cierte cose ca... tu mme capisce... io e tu ce l’avimmo scurdà pe tutta ’a vita nosta, embè, io te metto na cundizione...» — Vicie’, e ched’è? Parla! — Dice: «Sa che c’è de nuovo? Stu guaglione ca nun è dd’o mio, io nun ’o voglio vedè int’ ’a casa mia. O nn’ ’o manne, o mme faie saglì ’o sango a ll’uocchie ogne bota c’ ’o veco!»

Don Gennaro

(sorpreso e spiaciuto)

Neh?... Oh!... Chesto po’ nu’ sta bene, ’obbì!

Carmela

’On Gennaro mio, quanno sentette sta prupusizione, mme crerite, mm’avesse vuluto truvà se’ parme sotta terra! — Neh, Vicie’ tu che dice? Nn’ ’o manno? Ne manno a figliemo? — «Figlieto?