Paggena:Lo cunto de li cunte - Tomo II.djvu/91

'A Wikisource.
Chesta paggena è stata leggiuta.
87
Jornata IV.

tiempo. Cammina cchiù 'nnanze, respose la formica, ch’a lo sboccare de chelle mmontagne a na gran largura, te ne sarrà dato nova, ma fanne no gran piacere, vide de scauzare ssa vecchia, che porriamo fare nuje autre formiche pe ccampare quarche tiempo, che mme pare na gran pazzia de le cose terrene a fare tanto acchietto, e provisione de mazzecatorio, pe na vita cossì corta: che comme a ccannela de ’ncantatore a la mmeglio offerta dell’anne, se stuta. Quietate, disse Cianna, ca te voglio rennere la cortesia, che m’aje fatta: e passate chelle montagne, se vedde a no bello chiano, pe lo quale cammenato no piezzo, trovaje no grann’arvolo de cierzo testemmonio de l’antichetà, confiette de chella zita, ch’era contenta, e boccune che dace lo tiempo a sto siecolo ammaro de le ddocezze perdute; lo quale, formanno lavra de le scorze, e llengua de lo medullo, decette a Cianna: dove, dove accossì affannata, figliola mia? viene sotto all’ombre meje, e rreposate; ed essa decennole a gran merzè, se scusaje, ca jeva de pressa a trovare la mamma de lo tiempo. La quale cosa sentuto la cerqua, le disse: tu nne si poco lontano, ca non camminarraje n’autra jornata, che bedarraje sopra na montagna na casa, dove trovarraje chello, che ccirche; ma s’aje tu tanta cortesia quanto aje bellezza, procura sapere, che porria fare pe recuperare lo nnore perduto: pocca da posto d’uommene granne so fatto civo de puorce. Lassa lo pensiero a Cianna, essa respose, ca vederraggio de te servire; e accossì ditto partette, e camminanno senza reposare maje, arrivatte a li piede de na mon-