Paggena:Lo cunto de li cunte - Tomo I.djvu/185

'A Wikisource.
Chesta paggena nun è stata leggiuta.
185
Jornata II.

sto de sto scuro lasseto? Che meglio se ne fosse stato! Ma la gatta, che sentette sto taluerno, le disse: Tu te lamiente de lo sopierchio, ed hai chiù sciorto, che sinno! Ma non canusce la sciorte toja, ca io so bona a farete ricco, si me nce metto! Pippo, che sentette sta cosa, rengraziaje la gattaria soja; e, facennole tre quatto allesciate sopra la schena, se le raccommannaje caudamente. Tanto che la gatta, compassio- nevole de lo negrecato Cagliuso, ogne matina, che lo sole co l’esca de la luce, posta co l’ammo d’oro, ne pesca l’ombre de la notte, se_consignava o a la marina de la Chiaja o a la Preta de lo pesce; ed, abbistanno quarche cefaro gruosso, o na bona aurata, ne la zeppoliava, e portava a lo re, decenno: Lo segnore Cagliuso, schiavo de Vostra Autezza, fi ncoppa all’astraco, ve manna sto pesce co leverenzia, o dice: a gran segnore, piccolo presiento! Lo re, co na facce allegra, comm’è solito de fare a chi porta robba, respose a la gatta: Di a sto segnore, che non canosco, ca lo rengrazio, a gran merzè! Quarc’autra vota, correva sta gatta, dove se cacciava a le Padule o a l’Astrune; e, corame li cacciature avevano fatto cadere o golano , o parrella o capo- fuscolo ne l’auzava, e lo presentava a lo re co la medesema masciata. E tanto usaje st’arteficio, fioche lo re, na matina, le disse: Io me sento cossì obrecato a sso segnore Cagliuso, che lo desidero canoscere pe le rennere la pariglia de sta morosanza, che m’ha mostrato. A lo quale respose la gatta: Lo desiderio de lo segnore Cagliuso, è mettere la vita e lo sango pe la corona soja, e crai matino, senz’antro,