Paggena:Lo cunto de li cunte - Tomo I.djvu/179

'A Wikisource.
Chesta paggena nun è stata leggiuta.
179
Jornata II.

so lassaje scappai’o no vernacchio, cossì spotestato, e co tanto remmore e strepete, che Viola, pe la paura, strillava: mamma mia, ajutame! E, votatose l’uerco, e vistose dereto sta bella figliola, allecordatose d’avere ntiso na vota da certe stodiante, che le cavalle de Spagna se mprenano co lo viento , se ponzaje che lo corzo de lo pideto avesse ngravedato quarche arvolo, e ne fosse scinta sta pintata criatura". E perzò, abbracciatola co grann’amore, decette: Figlia, figlia mia, parte de sto cuorpo, sbiato de lo spireto mio, e chi me l’avesse ditto mai, che co na ventositate avesse dato forma a ssa bella facce?, chi me l’avesse ditto, ca n’effetto de fredezza avesse gne netato sto fuoco d’ammore? E, decenno chesse ed autre parole tennere e sbisciolate, la consignaje a tre fate, che n’avessero pensiero e la crescessero a ceraselle. Ma lo prencepe, che non vedeva chiù Viola, e non sapenno nova, né vecchia, n’appe tanto desgusto, che l’uocchie se le fecero a guallarella, la facce deventaje morticcia, le lavre de cennerale, e non pigliava muorzo, che le facesse carne, suonno, che le desse quiete. E, facenno diligenzia, e promettenno veveragge, tanto jette spianno, ch’appe notizia adove steva. E, fattose chiammare l’uerco, le disse: che, trovannose malato, comme poteva vedere, l’avesse fatto piacere de contentarese, che potesse stare no juorno sulo e na notte a lo giardino sujo, ca le vastava na cammara schitto pe recriarese lo spireto. L’uerco, comme vassallo de lo pati’e, non potennole negare sto piacere de poco cosa, l’offerze, si non vastava una, tutte le cammare soje, e