'A luntananza!
E sso turnate 'e fravole
turnate so 'e ccerase,
che belli vvoce! sientele
segno c'abbrile trase.
Quanno sti tiempe tornano,
tornano 'e ccose belle:
'e sciure ncoppa a l'arbere,
mpietto li passiuncelle!
Pe quanta fronne spontano,
tanta suspire i' manno
a ninno mio simpatico
ca sta luntano 'a n'anno.
Cuntà se ponno 'e secule
l'anne, 'e minute, ll'ore
ma 'e ppene de stu core
nisciuno 'e ppo cuntà.
Quanno ce salutajemo,
'i nu m' 'o scordo maje:
parlare ce vulevemo,
m' 'a voce ce mancaje.
P'affinà ll'oro, sienteme,
fuoco nce vo e sustanza:
e p'affinà na femmena
ce vo la luntananza.
L'aggio mannato a dicere
ca songo sempe 'o stesso,
ca manca esco 'a dummeneca,
pe me sentì na messa.
Cuntà se ponno 'e secule,
l'anne, 'e minute, ll'ore,
ma 'e ppene de stu core
nisciuno 'e ppo' cuntà.
P. CINQUEGRANA.
