Chesta paggena è stata leggiuta.
521
Dell’AneideCanto v.
121.
Scarreca primmo lo Siò Trippaconte:
- La frezza co lo ziffe se ’mpizzaje
- ’N cimma a lo travo, e jastemmaje Caronte
- Chillo, ca de no dito la sgarraje.
- Tutto tremmaje, ca non tenea sepponte,
- L’arvolo pe la botta, e se spantaje
- L’aucielio, e se sbattea ’ncoppa a lo travo,
- E strillarono tutte, o bravo, o bravo!
122.
Don Menestèo piglia la mira, e scrocca,
- E accompagnanno l’huocchie a la saetta,
- Tira a lo palommiello, e no lo tocca,
- Mà le tagliaje la fune netta netta:
- Sfila chillo pe l’aria, e co la vocca.
- Aperta Menestèo pe sta desdetta.
- Pe no piezzo restaje, e secotava
- Coll’huocchie lo palummo, che volava.
123.
Auritio pò, che se solea chiammare
- Ceca deritto, all’ordene già steva,
- E all’arma de lo frate a supprecare
- Se mese, ca pe santo lo teneva.
- E mentre stea coll’huocchie a secotare
- Lo palummo, che alliegro se ne jeva,
- La saetta scroccaje, mà co tant’arte,
- Che l’auciello ’nfilaje da parte à parte.
124.
Muorto tommola a bascio, e retornaje
- La frezza a lo patrone, mà stizzato
- Aciesto disse, oh che benaggia craje!
- Co na vranca de mosche sò restato!
- E accossì la valestra scarrecaje
- All’aria co no muodo aggratiato:
- E perch’era squarcione, co la frezza
- Şulo volea mostrare arte, e destrezza.
Hic