Paggena:Sinfonie d'amore.pdf/108

'A Wikisource.
Chesta paggena è stata leggiuta du' vote e mo è fernuta.

Viato a chi nun penza all’avvenire,
a chi nun tremma ’e chello che sarrà,
e manna arreto li penziere nire
e se cuntenta d’ ’a felicità!
Io, ca guardo luntano e sento ’e palpete
de stu core perduto appriesso a te,
addenucchiato, te ne prego: Scordame!
Fa comme mai m’avisse visto, a me!

Venarrà tiempo, — (che penziero tristo!)
ca manco sunnarrai ca t’aggio amato
Ca manco sunnarrai d’averme visto
tanto scujeto e tanto nammurato!
Nun penzarrai ca cu sta vocca ’e zuccaro,
vocca azzeccosa e doce quant’ ’o mmèle,
pe tramente int’all’uocchie nce guardavemo,
m’hai dato ’e vase ca se danno ’nciele!

Nun penzarrai ca stretta a mme, dicive:
“ Guardeme sempe e nun te stanca maie! „
Ricordatello! Tu nun ce credive,
a chist’ammore che me nnàmmuraie!
Venarrà tiempo — (che penziero niro!)
ca turnarraggio strànio pe tte!
Ah, comme tremma, dint’a nu suspiro,
st’anema disperata, ’npietto a me!

— 106 —