Paggena:L'Eneide di Virgilio Marone trasportata in ottava rima napoletana.pdf/313

'A Wikisource.
Chesta paggena è stata leggiuta.
263
Dell’AneideCanto iii.

145.


Polefemo se chiamma sso giagante,
De cuorpo aussà, quant’auto! e mogne latte
Da la pecore soe, che tutte quante
Tene a na grotta, e pasce pe sse fratte.
Otra de chisto pò tant’autre, e tante,
Che tutte lo diaschece le schiatte,
Vanno pe sse montagne, e sta marina
Sempe facennod’huommene tonnina.

146.


Già sò tre mise, che pe ste montagne
Campo comme na sera a l’annascuso,
E pe coppa a sti munte, e sse campagne
Vedo chille co l’huocchio ammenacciuso,
E ne tremmo a le botte de carcagne,
E a l’allucco, che fanno spaventuso,
Mela shioccole magno, o coregnale,
Radeche, o erva comme n’anemale.

147.


Sempe coll’huocchie attuorno io de st’armata
Appena m’addonaje, che sò venuto
A darve ’n mano st’arma negrecata,
’N mano a lo boja porzi sarria juto.
Vasta ca non se l’hà cannariata
Chella tremenna Arpia, chillo paputo:
Vui facite de me quanto volite,
Ca moro alliegro, si bè m’arrostite.

148.


Ntrà tanto ecco venea da la montagna
Polefemo, e parea no torrione;
Co le pecore abbascio a la campagna
Se ne scennea lo brutto babione:
Huorco da capo pe ’nfi a le carcagna,
’N fronte stutato havea lo lanternone:
Tenea n’arvolo ’n mano, e cammenanno
Co chillo jea la terra tastianno.

La-