169.
Sarvate, figlio, sarva, ca sti cane
Secotanno nce vengono a l’addore:
L’arme loro da ccà poco lontane
Vedo jettare lampe de terrore.
Tanno magnare io non credea chiù pane,
E morire ò de fierro, ò d’antecore:
E me ’nfoscaje lo core, e lo cerviello
Non saccio si fù Giove, o Farfariello.
170.
Cossì fora de me jeva la mente,
E lo pede porzì fora de strata,
E senza ch’io me n’addonasse niente,
Creusa (scuro me!) se n’è squagliata!
Non saccio si la morte, ò greca gente
Me l’arrobbasse, ò fuorze havea sgarrata
La via, o fuorze stracqua se restasse;
Ne chiù la vedde io maie: vi che sconquasse!
171
Ne m’addonaje ca chella era sperduta,
Si non quanno a lo tempio io me fermaje:
La gente io raunaje, ch’era venuta,
Trova Creusa và! vide che guaje!
Sola mancava; e st’arma sbagottuta
E d’Ascanio, e d’Anchiso ne restaje,
Huommene, e Dei ne jeva jastemmanno,
Ca chiù de Troja perza era sto danno.
172.
N somma pe arreparare a sto sconquasso,
Anchiso, e Ascanio, co li Dei Penate
Raccommanno a l’amice, e pò le lasso
Dintro de no vallone ammasonate.
Me vesto l’arme, e corro de buon passo,
E torno de carrera a la Cetate,
Pe tentare co riseco la sciorte,
E trovare ò moglierema, ò la morte.
Prin-