133.
Scompette Lioneo, mà secotaje
L’autra gente a gridare ajuto, ajuto.
Mà co lo dito ’mmocca l’azzennaje
Dedone, e stette ogn’uno zitto, e muto.
Chella co l’huocchie vascie accommenzaje:
Ogn’uno sia de vui lo ben venuto:
Lassate ogne paura: allegramente:
Ca trovarrite ccà mamma, e pariente.
134.
No caso orrenno, e la gran gelosia
De sto Regno, che ancora è tenneriello,
Fanno ch’io tenga (sì pe l’arma mia)
Guardia p’ogne marina, e cantonciello.
Chi de Troja non sà la monarchia,
La razza autera, e chillo gran maciello
L’Aroje valiente, e le vertute rare?
Chi ste cose non sà, se po ’nfornare.
135.
Ne pentate che d’Urze, e de Liune
Lo core sia de li Cartagenise:
Ne simmo nate a tane de Scorzune:
Scarfa lo Sole tutte sti paise.
Io ve prommetto ajute a buonne chiune,
O siano de renfrische, o de tornise;
O jate a Talia, o jate a la Secilia,
Ve vastano docate ciento milia?
136.
Volite stare ’n compagnia co mico?
Se fraveca pe vui sta gran Cetate:
Tirate ’n terra, e non ce sia chiù ’ntrico,
Li Galiune, e ccà v’arrecettate.
E da chella che sò, ve juro, e dico,
Ca de pariglia comme figlie, e frate
Li Trojane, e li Tirie trattarrimmo,
E casa franca porzi ve darrimmo.
Atque